Krieger & Witte makelaars heeft de administratieve werkzaamheden rondom de verkoop van een woning in Achthuizen uit handen genomen van verkoopster. Over de verkoop schreef ze een mooi BLOG die we graag delen.
‘Kun je me even bellen’, mijn hart slaat een slag over als ik deze woorden op mijn beeldscherm zie verschijnen. Normaal ben ik niet van het bellen tijdens werktijd, maar dit moet toch echt even gebeuren. Toch wel een beetje zenuwachtig druk ik op zijn nummer en met een lichte beving in mijn stem, zeg ik mijn naam.
‘Gefeliciteerd, het is verkocht!’
Ook al had ik er wel rekening mee gehouden, toch overvalt het me een beetje. Het enige wat ik uit kan brengen is een bibberend ‘echt?!’. Nadat we nog een paar dingen hebben besproken en ik mijn telefoon weer neerleg, kijk ik mijn collega’s beduusd aan ‘het is verkocht!’.
Gevoelens van blijdschap, schrik en spanning strijden door mijn lichaam. Ik ben echt even van mijn a propos.
Het gaat nu toch echt gebeuren, ik ga mijn geboortedorpje verlaten. Het dorp waar ik ben opgegroeid, waar ik al heel mijn leven woon, wat mij zo vertrouwd is.
Ik ruil het tijdelijk in voor een ander dorp. Een tussenstop, totdat we naar het dorp vertrekken waar ik ook zal moeten wennen, maar waar ik me zeker weten ook thuis ga voelen. Mede ook omdat ik daar lieve familie en vrienden heb wonen.
Wat zal het vreemd zijn, niet meer over de dijkjes rijden richting mijn huis.
Als kind had ik het al na twee weken op vakantie te zijn geweest, het gevoel van thuiskomen zodra ik de borden lang de kant van de weg zag staan met daarop de naam van mijn dorpje. Het vertrouwde gevoel dat me toen al omhelsde.
Herinneringen komen boven, de lagere school, het spelen op het land, het voetballen op het grasveld. Zo raar, want mijn school en het grasveld zijn er ook lang al niet meer. Hier staan ook al jarenlang huizen op gebouwd.
Zo gek, op het moment dat ik dit typ, dringen de tranen zich bij me op.
Ik ben toch meer gehecht aan dit dorpje dan ik dacht. Het dorp waar je geen winkels meer hebt, waar veel onbekende mensen wonen, wat best ook wel veranderd is.
De herinneringen aan de bakkerij komen naar boven, de potten snoep die er stonden, de zoethoutstokken en roze-gele schuimblokken, het zwart-wit poeder wat we van onze handen likten, de zuurstokken. De geur van vers gebakken brood.
Mijn jeugd, mijn vriendinnetje waar ik op loopafstand vandaan woonde. We speelden met onze poppen en gingen bij elkaar ‘op visite’. We slingerden aan een touw wat hoog in een boom hing. We sprongen over sloten en speelden ‘oorlogje’ met de jongens van het dorp. Het schaatsen op de vijver bij de kerk of bij de boerderij. Het onbezorgde.
Mijn dorpsgenoten, de kinderen van het dorp, het voelt zo vertrouwd.
Misschien ben ik bevooroordeeld, maar ik vind ‘mijn dorp’ gewoon het gezelligste en sociaalste dorp van het hele Eiland. Natuurlijk wordt er ook geroddeld, maar dat heb je overal.
Het gevoel van welkom zijn op de voetbal, in de kroeg en op het dorp, wat zal ik dat missen.
Maar het meeste dat ik ga missen is mijn familie. Mijn moedertje die even op haar fiets komt aanwippen voor een praatje of even mijn strijkje snel wegwerkt. Die als ik ziek ben, een vers sapje komt brengen en even komt kijken hoe het met me gaat. Mijn vader die een prakje eten komt brengen, even snel mijn hart bij hem luchten over dingen die me dwars zitten. De wijze raad die hij mij in tien minuten geeft.
Mijn neefje en nichtje die op het raam van mijn deur kloppen en gezellig op mijn bank ploffen.
Even naar mijn schoonzusje en broer lopen die een straat verder wonen.
Emotionele muts, ik weet het. De tranen lopen inmiddels langs mijn wangen.
23 jaar was ik toen ik ook een nieuwe fase in mijn leven aanging. Ik ging mijn ouderlijke huis verlaten. Wat vond ik het moeilijk en toen het moment daar was, lag ik huilend in mijn vaders armen en snikkend keek ik mijn moeder aan, ‘wat zal ik jullie missen’. Alsof ik naar het einde van de wereld zou vertrekken.
Achteraf hebben we hier nog wel eens om gelachen.
Natuurlijk was ik best snel gewend aan mijn ‘nieuwe leventje’. Daarom weet ik ook wel, dat ik ook zal wennen aan de nieuwe fase in mijn leven die er nu aankomt. Ook dit is spannend, eng maar ook ontzettend leuk.
Maar jee wat zal ik mijn dorpje missen…. Achthuizen the place I grew up.
Heeft u ook uw woning zelf verkocht…..laat ons het papierwerk van u overnemen. Het opmaken van een koopovereenkomst is specialistenwerk en een foutje is snel gemaakt. Het zou toch zonde zijn als dit kleine foutje u heel veel geld gaat kosten.
Krieger & Witte makelaars zijn specialisten. Wilt u dat wij voor u de koopovereenkomst opmaken, maak dan met ons een afspraak en wij vertellen u wat wij voor u kunnen betekenen.
